Afgelopen dinsdag was het zover. Terwijl Dineke met buikgriep op bed ligt ging ik ‘even’ onze extra bagage ophalen van het vliegveld. Het telefoonnummer dat ik gekregen had om te checken of het al was aangekomen lijkt niet in gebruik. Dan maar gewoon naar het vliegveld. Met de taxi kom ik aan bij het gebouw waar alle vracht wordt gecheckt door de douane. Voordat ik het weet zit er een lokale jonge man achter in de taxi, die me gaat helpen om alles te regelen. Eerst moeten we naar het echte vliegveld, 5 minuten rijden daarvandaan, om de juiste papieren te krijgen. Aangekomen gaan we samen door wat security en dan een rommelig kantoortje binnen. Na een tijdje zoeken in de boeken heeft de wat dikkere man achter de balie mijn gegevens gevonden. We krijgen een kopie mee van de papieren. Daarmee gaan we terug naar het gebouw van de douane. We mogen er niet door, want ik heb geen kopie van mijn paspoort en visum bij me. De jongen die me helpt gaat vooruit het gebouw in met mijn paspoort en komt na 20 minuten terug met 2 kopies. We laten dat zien bij de balie bij het hek, en dan blijkt dat het toch niet nodig was. We lopen door en gaan door zeer kale en lege gebouwen een kamertje binnen waar 2 mensen zitten. De een schrijft een mooi briefje voor mij, bij de andere mag ik een klein bedrag betalen voor dit mooie briefje. Joehoe, denk ik, we zijn er bijna.

Chaos en goed opletten

Nu moest ik met dit briefje terug naar het vliegveld om het echte document mee te krijgen. Dat lukt, ik betaal, we komen terug bij het douane-gebouw. De taxi chauffeur wil opeens veel meer geld, omdat hij nu al twee keer op een neer moet en nu waarschijnlijk nog heel lang moet wachten totdat ik klaar ben. Ik besluit hem een eerlijk bedrag te betalen en hoop dat ik later wel weer een andere taxi kan vinden. Ik loop samen met die jongen naar een enorme loods. Binnengekomen zie ik achter grote hekken heel veel opgeslagen vrachtgoederen. Dus daar ergens zijn onze 4 koffers en een doos. HELP! De jongen leidt mij naar een achteraf kantoor waar een stuk of 15 computers staan. Het is er knijter druk. Hij gaat naar een van de computers waar een andere jonge man zit. Ik krijg een krukje om te zitten. Ik let goed op wat ze invullen in het systeem. Ze tikken in dat de spullen al 3 dagen in opslag staan. Dat klopt niet, dus ik zorg ervoor dat het 2 dagen wordt. Want vanaf 3 dagen moet je extra betalen voor opslag.

 

Extra kosten?

Als alles is ingevuld zegt de computer dat ik die jongen ruim honderd euro schuldig ben. Ik laat mijn portemonnee zien die misschien 35 euro bezat. Beide jongens leiden me naar buiten en proberen duidelijk te maken dat zij dit ‘probleem’ wel kunnen oplossen. Als ik nu de 35 euro betaal, schieten zij de rest wel voor. Dan kan een van hen met mij mee naar het guesthouse, waar ik dan de rest, met korting, aan hen kon betalen. Ik liet meteen weten dat ik hier niet aan mee ga doen. Ik wilde graag een douane-beambte spreken. Wij in optocht naar het kantoortje van de hoofd-douane-beambte. Voordat de jongen in lokale taal mij te snel af was, sprak ik in Engels met deze man. Hij was erg vriendelijk en maakte me duidelijk dat ik niets schuldig was aan de douane. Persoonlijke spullen wordt geen belasting over betaald. Maar hij adviseerde me dat ik wel een service bedrag zou betalen aan de jongens aan het eind. Prima.

 

Goed resultaat

De jongens, enigzins teleurgesteld, gingen daarna gewoon aan het werk. En ik kon 1,5 uur gaan wachten. Het spijt me erg dat ik geen fototoestel mee had meegenomen. De tafarelen die ik in die loods zag. Voor mijn neus werden dozen en koffers geopend en helemaal overhoop gehaald door een legertje van beambten. Naast mij zaten een paar nette beambten. Hun enige taak was om een handtekening te zetten onder formulieren, die links en rechts naar hun toegeschoven werden. Halverwege de wachttijd moest ik nog even mee om een handtekening te zetten en een klein bedrag te betalen. Aan het eind waren daar opeens onze koffers en 1 doos. Na een tijdje wachten bij mijn bagage, dat ongeopend was tot dan toe, kwam het legertje om mijn koffers te openen en te checken. Gelukkig hoefde niet alles eruit. Ik kon alles weer goed afsluiten daarna. Samen met mijn helper een taxi geregeld. De taxi vol gepropt, zelfs 1 koffer op het dak van de suzuki masarati. Als afsluiting nog een dikke rekening voor mijn helper en het legertje van beambtes. Ik was blij dat ik eindelijk op weg was naar het guesthouse met AL onze bagage intact. Nog even bij het hek een bedrag betaald voor de taxi. Samengevat: slechts 4,5 uur weggeweest met een relatief kleine rekening, namelijk een kleine 30 euro. Ik begreep later van anderen dat dat een zeer goed resultaat is voor het halen van verstuurde bagage.

 

Waarom?

De vraag die steeds naar boven kwam tijdens dit avontuur was: waarom? Zeker als antropoloog een vraag die ik vaak stel. Ook deze dag een paar keer gevraagd. De antwoorden die ik kreeg begreep ik niet. Het leek logisch vanuit de beantwoorder. Iedereen leek te begrijpen wat ze aan het doen waren. Volgens mij was ik de enige in dit alles die af en toe compleet de weg kwijt was. Nou ja, een teken dat ik nog heel veel te leren heb. Maar ook dat sommige zaken niet te leren en begrijpen zijn. Het werkwoord accepteren krijgt veel diepere betekenis in deze context.