Wat een achtbaan was het, die laatste maanden in Nederland!

7 weken voor ons vertrek was er nog een heel groot bedrag aan giften nodig om weer te mogen vertrekken naar Zuid-Azië. Penningmeester AJ gaf het thuisfrontteam en ons elke maandag een update van de financiële situatie. Het motto van voorzitter Josine was ‘stapje voor stapje’ – we mochten het in Gods hand leggen. Maar op een gegeven moment werd het ongeveer ‘rennen’! We waren er stil van, hoe binnen ongeveer 4 weken alle steun binnen was.

Het gaf een enorme boost, om te merken hoeveel mensen en bedrijven achter het werk stonden dat we hier doen. Verschillende mensen namen spontaan initiatief, door in hun eigen kring over ons werk te vertellen, of door kaarten te verkopen. Anderen boden hun huis aan als logeerplek tijdens onze verhuizing. It humbled us, zouden we zeggen in het Engels.

‘Ik dank mijn God altijd wanneer ik aan u denk, telkens wanneer ik voor u allen bid. Dat doe ik vol vreugde, omdat u vanaf de eerste dag tot nu toe hebt bijgedragen…’  Fill. 1:3-5

We voelden ons dankbaar, gedragen, verbonden met onze achterban, verrast. En realiseerden ons ook -gloep!- hoe echt de verhuizing nu werd.

Inmiddels zijn we alweer 7 weken hier. Het is cliché, maar het voelt veel langer. De eerste maand waren we druk bezig met ons nieuwe huis: verzamelen van onze meubels die her en der opgeslagen waren, schilderen, repareren, etc. Inmiddels hebben we weer een werkritme en zijn de kids aardig gewend op school. Het is heerlijk om na de stress en drukte weer een beetje rust in de tent te hebben.

Het moessonseizoen is bijna voorbij. Straks komt de beste tijd van het jaar: lekkere temperatuur, alles is groen van de regen, en een paar van de mooiste festivals. Daarover later meer!