Als wij na een tijd in Zuid-Azië weer op Schiphol geland waren, wisten we pas écht dat we in Nederland waren wanneer we over de snelweg zoefden. Op Schiphol voel je je nog behaaglijk in transitie: je kan Engels praten, er lopen mensen in alle kleuren van de regenboog, je hebt je paspoort in je kontzak en kan in theorie de hele wereld over. Na het koffie drinken met familie stap je in de auto, op weg naar huis.  Je ziet geen mensen meer, alleen gladde, glanzende auto’s, strak gesneden lappen gras, felblauwe lucht, oogverblindend zonlicht en asfalt.

Dat asfalt is perfect. Geen gaten, je stoot niet met je hoofd tegen de autodeur want er zijn geen onverwachte hobbels, en je kan heel snel rijden. De kleine taxi’s in de hoofdstad van ons gastland rijden maximaal 50 kilometer per uur. Een snelheid van 120 km/u is dan bijna beangstigend.

Een moment van culture shock wat er voor ons in het afgelopen jaar uitsprong, was deze melding op de snelweg tussen Assen en Zwolle:‘Slecht wegdek’, stond eronder. We grinnikten als we met een lichte deining over het wat golvende wegdek reden in de meters na het verkeersbord. Als je dit slecht wegdek noemt, dan krijg je echt een hartaanval van de wegen in Zuid-Azië. Het stond voor mij symbool voor alles wat zo gladgestreken is in Nederland. Er is zóveel goed georganiseerd. Het beeld van de snelweg – perfect asfalt, kaarsrechte weilanden en glimmende auto’s – is symbolisch voor hoe beheersbaar veel dingen zijn in een rijk, klein Europees land dat zo van effectiviteit en kwaliteit houdt.

Wanneer je leeft in een omgeving waar relatief weinig ongemakken zijn (door de aanwezigheid van stabiele politiek, ruime sociale voorzieningen, hoge kwaliteit onderwijs, en relatief geen extreem klimaat) dan wordt kleiner lijden groot.

Met de titel ‘Zoek lijden op’, bedoel ik niet dat mensen in Nederland geen lijden meemaken. Ziekte, gebroken relaties en andere ellende komen hier natuurlijk ook voor. Maar dat lijden vermijden we het liefst. (Het vermijden van lijden stond me ook zo helder voor ogen toen Het Journaal een item had over de viezigheid die in badeendjes te vinden is. Veel wereldproblematiek die zendtijd had verdiend, werd in die uitzending niet genoemd maar de dreiging van badeendjes mocht niet vergeten worden.) Slimme Nederlanders richten hun leven verstandig in en hebben hun schaapjes op het droge. Omdat we zo gewend zijn aan veel comfort, bidden we elke zondag voor lijden dat dat welzijn verstoort. Een zware operatie, overlijden van een geliefde, een angstaanjagende diagnose. Wat zou het mooi zijn als ons blikveld breder is. Als we ons óók hartgrondig inleven in Gods geliefden buiten de kerk. Zodat we voelen hoe hard we Hem nodig hebben, en waar hij ons oproept om lief te hebben. Break my heart for what breaks Yours.

Mocht jij aan de beurt zijn om te bidden aanstaande zondag, bid dan (lekker uitgebreid ;)) voor:

Dit is plantje nr. 1 in een serie van blogs over dingen die ik graag zie groeien onder christenen in Nederland.