Vandaag heb ik een dagje thesis-therapie.

Mijn werk, member care, is soms een beetje deprimerend. Ik ben geen psychotherapeut, ik ben geen HR-medewerker, ik ben geen pastoraal werker, en ook geen organisatiepsycholoog, maar een beetje van alles. Daardoor hoor je over dingen die niet zo lekker lopen op al die vlakken.

Collega 1 is boos op een teamgenoot, maar wil daar niet (meer) over praten, ook al hebben we veel conflictbemiddelingspogingen gedaan. Collega 2 voelt zich erg verantwoordelijk, werkt 11 uur per dag en slaapt slecht, en vindt het moeilijk om grenzen te stellen aan hoeveel hij uren hij maakt. Hij is boos dat hij zoveel werk krijgt. Collega 3 is geïrriteerd dat in onze gebedsbijeenkomsten het tempo van Engels zo hoog is, want zo kan ze het gesprek niet volgen. Ze wil liever een gebedsgroepje van mensen die haar eigen taal spreken. Maar daarmee zouden we niet meer van elkaars wel en wee op de hoogte blijven.

introvert-posters-8

In een coachingsgesprek vorige week zei mijn cliënt dat ze zich realiseerde dat sommige problemen niet direct op te lossen zijn, maar met verloop van tijd zichzelf soms oplossen. Een goeie vriendin in Nederland maakte de wijze opmerking dat je verantwoordelijkheid voor anderen niet oneindig is. ‘Je bent begrensd en dat is OK’, zoals het mantra van de psycholoog van een andere vriendin luidt. (Zo, een gratis Psychologie Magazine artikeltje voor onze achterban 😉 .)

Anyways, waarom de titel van dit blogje? Vandaag heb ik een dagje pauze van member care, zodat ik morgen weer beter in die mantra’s kan geloven. 6 maart is de deadline voor mijn thesis-voorstel, waarin ik haarfijn mag uitleggen hoe ik mijn onderzoek ga doen dit jaar.  En daaraan werken is zalig. Ik lees overzichtelijke, onderbouwde, afgeronde academische artikelen over onderwerpen die ik oneindig interessant vind. Over work engagement en wat je geloof daarmee te maken heeft, dat roeping ervaren energie voor je werk geeft, en dat kunst maken helpt om daar bewuster van te worden.

Plaatje hierboven hier gevonden.