We zijn alweer bijna twee maanden terug uit Zuid-Azië, zit ik te rekenen. Op onze zolderkamer staan twee indrukwekkende bureaus waar Klaas en ik aan het werk zijn. Klaas zit in een projectteam wat evalueert en (her)definieert waar onze organisatie wereldwijd haar effectiviteit aan meet. Na een vergadering met zijn team komt hij vaak met een blije kop weer beneden in de huiskamer; het geeft energie om bezig te zijn met de kern van waar we het voor doen – dat Gods Woord eigen gemaakt wordt door mensen wereldwijd. Ik heb tot december de tijd om het eindonderzoek van mijn master in Member Care te schrijven, wat ik met plezier (en veel studieontwijkend gedrag) doe.

We hebben genoten om weer ’thuis’ in Zuid-Azië te zijn; om een tijd weer ons vertrouwde leventje daar te leven, te werken, naar de internationale kerk te gaan en collega’s te ontmoeten. Klaas en ik en de kids hebben het grootste gedeelte van ons (getrouwde) leven daar gewoond, dus dat voelt in veel opzichten normaler dan ons gezinsleven in Nederland. Maar vanaf september woont Ischa langer in Nederland dan in Zuid-Azië! Onze kaaskop.

Het afgelopen jaar realiseerden we ons regelmatig hoe onze identiteit gemarkeerd wordt door ons internationale bestaan sinds 2011. Hoe we concepten als kerk, vriendschap, rijkdom en nut definiëren, waar we gelukkig van worden, wat we prioriteit willen geven, wat we ten diepste geloven over God en Zijn doel voor ons leven.Van een multicultureel bestaan in Zuid-Azië belandden we in een monocultureel dorp in Drenthe. Ik merk dat ik in een diverse omgeving het makkelijker vind om ‘kleur te bekennen’, te vertellen wat je vindt en waar je in gelooft. Want in een omgeving waar iedereen uit een ander land, een andere kerk, geen kerk, tempel of yogaretraite komt, is de basis dat je verschillend bent. Dan kan je weinig aan je relatie met de ander afbreken omdat je anders bent.

Ik denk dat ik daarom in de twee maanden in Zuid-Azië de ene na de andere blog postte. Verder weg van Nederland vond ik het makkelijker om kleur te bekennen. Maar van kleur bekennen word ik juist zo gelukkig. Het brengt je in diep contact met de ander, of het geeft bevrijding (je hoeft niet te proberen je kleur te verbergen/ aan te passen). Eenmaal terug in Nederland besloot ik meer kleur te bekennen. En dat bevalt goed.

Ik weet nog niet helemaal hoe dat zich gaat vertalen in blogs op deze website. In het afgelopen jaar heb ik (vooral midden in de nacht was daar een vruchtbaar tijdstip voor) vele BROMBLOGS in mijn hoofd geschreven. Over alle gebreken in Nederland. Gebrek aan gedrevenheid in de kerk, gebrek aan gastvrijheid, gebrek aan besef van achterlijk bevoorrecht zijn, gebrek aan gebroken harten om leed in de rest van de wereld, gebrek aan warme harten voor prachtige mensen en kerken aan de andere kant van de aardbol, gebrek aan ellende want gebrek aan besef van het nodig hebben van God, gebrek aan vrijgevigheid (behalve aan de woonwinkel, makelaar en vakanties), om maar wat aanklachten te noemen. Sputterend en stomend deelde ik mijn nieuwste idee voor een blog met Klaas wiens blik me deed realiseren dat ik dat echt niet zo ongenuanceerd en veroordelend het web op kon slingeren. Ik hoop dat ik in de toekomst het heilige vuur dat er hopelijk achter smeult wel over kan brengen. Dat het vuur iets laat gloeien.

Heal my heart and make it clean
Open up my eyes to the things unseen
Show me how to love
Like You have loved me
Break my heart for what breaks Yours
Everything I am
For Your kingdom’s cause

(Hosanna, Hilsong United)

Plaatje van de trolls hier gevonden.